دريچه

  

 اُتاقِ كاهگلي بود و مَرد و يك گل زرد

كه باد ، عطرِ غم انگيزِ مرگ را آورد

اُ تاقِ كاهگلي ماند و مرد و يك تابوت

وَ لحظه هاي پُر از اضطراب و ماتم و درد

ستاره ها همه از عمقِ آسمان ديدند

كه يك ستاره ي پُر نور ، در زمين شد سرد

اُتاقِ كاهگلي ناگهان به خود لرزيد

وَ سقف ، در وسطِ خود دريچه اي وا كرد

دريچه پُر شده بود از مِهِ غليظ و غبار

وَ يك فرشته كه مي گفت : (( پيشِ ما بر گرد ! ))

وَ از دريچه ي غمگين ، گُلي به بالا رفت

به روي دوشِ هزاران فرشته ي شبگرد

دريچه بسته شد و سقفْ جاي خود برگشت

وَ خانه ماند و فضاي گرفته اي از گَرد

            

وَ بعدِ آن شبِ غمگين ، كسي نمي داند :

كجاست قبر تو بانو ، كجا ست آن گل زرد .

(این سنگ قبر، کادوی روز تولدت / ص  ۳۹  )

 

آدمك

                                 
داره مي رسه زمستون ، آخرِ فصلِ خزونهِ
مي زنه سرماي وحشي به درختا تازيونه
وقتي كه برفا بشينَنْ ، حسابي سفيد شِه اين جا
همه ي حيوونا از سرما بگردن پِيِ لونه –
آدما واسه ي خنده ميان و (( ما )) رُ مي سازن
آدمك برفي همينه ، اينُ هركس
واسه ي  يكي دو هفته مي خوانِت كه باشي اون جا
راضي باشي يا نباشي ، اينه رسمِ اين زمونه
اگه كه بخوان : مي موني ، اگه كه نخوان : مي ميري‌ !
اينه پيشوني نوشتِ آدمي كه بي زبونه
يادِته يه روز برفي  ،  اومدي با بَرفا ساختي م ؟!
اصلاً از زندگيِ ما چيزي يادِتون مي مونه ؟!
بدن و صورتم از برف ، دو تا سنگَم جاي چشمام
با زُغالا هم گذاشتي دكمه هامُ دونه دونه
بعدِشَم گفتي :كُشندَه س هواي سردِ زمستون
نمي شِه پيشِت بمونم ، ديگه من مي رَم تو خونه   
اومدي يه دَسْ كشيدي رو تنِ سردم و رفتي
از همون ثانيه حسّي زده تو دلم جوونه :
انگاري روحُ با دستات توي جسمِ من دميدي
حالا جاي برف و سرما ، رگاي من پُرِ خونه
انگاري روحُ با دستات توي جسمِ من دميدي
حالا جاي برف و سرما ، رگاي من پُرِ خونه
قلبِ برفي م ، كه يه روزي نمي دونِس تو كي هستي
حالا هِيْ  روز و شب از من (( تو )) رُ مي گيره بهونه
دو تا سنگي كه خودِت كاشتي به جاي دو تا چشمام
خيره موندن توي چشمات ، خيلي وقته كارشونه
آدمك برفيِ بي جون كه دلِش يه تيكّه يخ بود
حالا عاشق شده ، مسته ، ديوونَه س ، عينِ جنونه !
مي گَن آدم شده ديگه ، تو خيابونا مي گرده
كارِشَم هر روز و هر شب ، ناله وآه و فغونه
ولي با سنگ و زباله ، بچّه ها مي زَنَنش هِيْ
هِيْ مي گه كه عاشقم من ، هِيْ بِهِش مي گن : ديوونه !
يه روزي اگه ببيني ش ، شايَدَم نَشْناسي شْ اصلاً
داره از دَسْ مي ره ديگه ، مشتي پوست و اُستخونه
 
             
 يه روزي واسه ي خنده ، اومدي ساختي ش و رفتي
آدمك  برفي همينه ، اينُ هر كسي مي دونه .
 

(این سنگ قبر، کادوی روز تولدت/ ص۱۰۵ )