عينك    

 

: (( شروعِ شعر … ))

: (( كجا ؟ ))

: (( انتهاي چشمانت !

وَ كلِّ شعر … ))

: (( براي ؟ )) 

: (( براي چشمانت !

فضاي خانه ي ما و طنينِ گرمِ صدات

كبوترِ دلِ ما و هواي چشمانت

خدا ميانِ دو چشمت نشسته ، پس ديگر

بگو كه را بپرستم به جاي چشمانت ؟

سپرده كشتيِ چشمانِ بي پناهم را

به آب هاي جهان ، نا خداي چشمانت

نَه من ، كه ماه و تمام ستارگان مَستند

از آن شبي كه شدند آشناي چشمانت

مدارِ گردشِ دنيا ست ، چرخشِ چشمت

كجا ست مركز دنيا ؟ كجاي چشمانت ؟

تو پلك بسته اي و روزْ شب شده ( خورشيد

طلوع مي كند از ابتداي چشمانت )

نخواه شعر بخوانم من از به جُز چشمت

كه هر چه شعر، شده مبتلاي چشمانت

            

تويي و عينكِ مشكي و يك عصاي سفيد

من و دو چشم ، كه هر دو  فداي چشمانت

هميشه چشم تو بسته ست ( قلبت امّا نَه )

قبول كن كه تويي چشم هاي چشمانت )) .

 

(این سنگ قبر کادوی روز تولدت/ص۸۳)

 سنگر

 

تا آخرين ستاره ي شب را شمرده است

امّا دو ساعتي ست كه خوابش نبرده است

حتماً دوباره سنگر كابوس ديده كه

در قلب او گلوله ي خمپاره خورده است

سنگر هميشه نيمه شب از خواب مي پَرَد

امّا كسي به رازِ دلش پِيْ نبرده است !

سنگر از اين كه ساده بيفتد به دست مرگ

بغضي هميشه حنجره اَش را فشرده است

او فكر مي كند كه اگر منفجر شود

آيا شهيد مي شود وُ ...، يا كه مرده است ؟

وَتا كه فكر مي كند : آخر چرا ؟ چطور ؟

انسان چگونه راه به خورشيد برده است ؟

يك قاصدك ، جواب به او مي دهد كه هيچ ؛

تنها به دست عشقْ دلش را سپرده است !

 

خمپاره ، روزِ بعد ولي متّهم شده

وَ اعترف كرده و سوگند خورده است –

كه قلبِ سنگر از جسدش سمتِ آسمان

رفت و شهيد شد ، به خدا او نمرده است .

 

(این سنگ قبر کادوی روز تولدت/ص۹۶)

 

پوتين

 

با رمزِ : روح، حادثه ، باروت ، استخوان

اندام سرد وخاكي پوتين گرفت جان

پوتين نشست و بندِ خودش را دوباره بست

وَ رفت سمتِ حادثه اي در دل زمان …

 اطرافِ جاده پُر شده بود از غبار و دود

از انفجار و خون و بدن هاي نيمه جان

از التهاب ، پوستِ تاول زده ، عطش

گرما و حجمِ قمقمه ي خالي و دهان

            

از پشتِ خاكريز ، صدايي بلند شد :

سرد و مهيب و مرتعش و تُند و بي امان !

پوتين به سمتِ بُرجكِ بي ديده بان دويد

امّا همين كه رفت به بالاي  پلّكان –

با چشم هاي بُهت زده ديد : خسته وُ

آرام و سينه خيز ، جواني كِشان كِشان –

خود را به زيرِ تانك رسانيد و بعد : آه !

( آتش گرفت تانك ،به همراه آن جوان )

دنيا سياه شد ، وَ شب و دود ماند و تانك

با سيزده منوّرِ رنگي در آسمان .

(این سنگ قبر کادوی روز تولدت/ص۷۶)